"Το παλεύω μέχρι που παλεύεται και όσο μπορώ"

Πριν 2 χρόνια, σε μια φάση που ήμουν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση χωρίς προφανή λόγο κι έψαχνα από κάπου να πιαστώ για να μην με πάρει τελείως από κάτω, έπεσα πάνω στο blog της Μαρίας με τίτλο "Το παλεύω μέχρι που παλεύεται και όσο μπορώ". Εκεί διάβασα:

«Γεια σας, είμαι από Κύπρο και το όνομά μου είναι Μαρία. Γεννήθηκα στις 13/07/85. Αποφάσισα να δημιουργήσω αυτό το blog γιατί ίσως με την ιστορία της υγείας μου, βοηθήσω άλλους ανθρώπους να έχουν πίστη στις δύσκολες στιγμές που έχουν να αντιμετωπίσουν.»

Βούρκωσα. Ένας άνθρωπος που αντιμετωπίζει τερατώδη προβλήματα υγείας (η ίδια αποκαλεί την αρρώστια της «το τεράστιο τέρας») φτιάχνει ένα blog για να δώσει κουράγιο και δύναμη στους άλλους. Το πέτυχε κατευθείαν. Εντυπωσιάστηκα και εμπνεύστηκα από το ψυχικό της μεγαλείο. Όλη η θετική ενέργεια, η όρεξη για ζωή, η ψυχική δύναμη που απέπνεε το blog της με συντάραξαν. Της έβγαλα το καπέλο. Της ευχήθηκα από μέσα μου καλή δύναμη, καλό κουράγιο και την ευχαρίστησα από την καρδιά μου για το χέρι που μου άπλωσε μέσα από το blog της. 

Από τότε δεν είχα σταματήσει να σκέφτομαι ότι θέλω να την ευχαριστήσω και προσωπικά, να της στείλω ένα mail για να της πω για την επίδραση που είχε πάνω μου, για το πόσο την θαύμασα και να της ευχηθώ τα καλύτερα για τη συνέχεια. 

Πέρασαν δυο χρόνια χωρίς να το κάνω. Αύριο, όλο αύριο. Ναι, θα το κάνω αύριο. Και έμενε μέσα μου σαν χρέος απλήρωτο. 

Όταν αποφάσισα να φτιάξω αυτό το blog και κάθισα να σκεφτώ ιστορίες που θα ήθελα να δημοσιεύσω, η Μαρία ήταν από τα πρώτα άτομα που μου ήρθαν στο μυαλό. Επισκέφτηκα μετά από καιρό με λαχτάρα το blog της να δω τι κάνει, αν εξακολουθεί να γράφει, πώς εξελίσσεται το θέμα της υγείας της. Τα προβλήματα πολλά. Είδα όμως με χαρά ότι εξακολουθεί να είναι μάχιμη, ότι το blog της είναι ακόμα γεμάτο χρώματα, λόγια αγάπης και δύναμης, ότι η Μαρία εξακολουθεί να είναι μια ανοιχτή αγκαλιά για τους άλλους. Διαβάζει κανείς πάνω-πάνω στο μπλοκ της:

"Αν χρειαστείς ένα φίλο και μας χωρίζουν 1000 σκαλιά, μπορείς να ανέβεις 1 σκαλί για να έρθεις πιο κοντά και εγώ θα κατέβω τα υπόλοιπα για να είμαι εκεί!!"

 

Υποκλίθηκα για άλλη μια φορά. Και της έγραψα. Με δύο χρόνια καθυστέρησης, την ευχαρίστησα. Η ανταπόκριση ήταν άμεση και ολόθερμη. 

Αν ενδιαφέρεστε να μάθετε παραπάνω πληροφορίες και να επικοινωνήστε μαζί της το blog της είναι το:

              

http://mariatweety.blogspot.com/

και μία σχετική ιστοσελίδα στο facebook εδώ.

Τα σχόλια των επισκεπτών-φίλων-αναγνωστών της Μαρίας δείχνουν ότι η ψυχική δύναμη και η καθαρή καρδιά μας «μιλάνε». Άνθρωποι σαν τη Μαρία αναγνωρίζονται από πολλούς ως φωτεινά παραδείγματα.  

Καλή δύναμη Μαρία, σε σένα και τους αγαπημένους σου. Και να ξέρεις ότι σε έχουμε ανάγκη περισσότερο απ'ό,τι μας έχεις εσύ. 

 Περί τίνος πρόκειται; Δες εδώ.

Βρες το δικό σου Έβερεστ

Ο δεκατετράχρονος Jordan Romero έχει βάλει στόχο να ανέβει στις 7 κορυφές, στην ψηλότερη κορυφή της καθεμιάς από τις 7 ηπείρους. Στην πορεία προς την επίτευξη του στόχου του έγινε στα 13 του χρόνια ο νεότερος ορειβάτης που πάτησε στην κορυφή του Έβερεστ.

Όπως λέει ο ίδιος σε συνέντευξή του για τη διαφήμιση του βιβλίου του «The boy who conquered Everest»:

“The reason why I’m climbing is to inspire kids and adults, teens, everyone, to find their own Everest…I wanted to inspire kids to set goals, to get up off the couch, drop the X-Box controller and get out, live an active and healthy life.”

“Ο λόγος για τον οποίο κάνω ορειβασία είναι για να εμπνεύσω παιδιά και ενήλικες, εφήβους, όλους, να βρούνε το δικό τους Έβερεστ…Θέλησα να παρακινήσω τα παιδιά να θέσουν στόχους, να σηκωθούν από τον καναπέ, να αφήσουν στην άκρη το χειριστήριο του X-Box και να ζήσουν μια δραστήρια και υγιή ζωή.”

Τα παρακάτω λόγια του θεωρώ ότι αποτελούν μια υπέροχη σύνοψη των απαραίτητων εφοδίων, όχι μόνο για την ορειβασία αλλά για τη ζωή γενικότερα:

«We’ve trained our minds for the difficulties and emotions that the mountain will give to us.  We’ve trained our bodies for the physical challenges that the mountain will share.  We’ve opened our souls to the mountain, the history, the culture and the rituals that surround the climb.  We are a team and together we will find our synergy and step together toward the summit. »

"Εκπαιδεύσαμε το μυαλό μας για τις δυσκολίες και τα συναισθήματα που θα μας δώσει το βουνό. Εκπαιδεύσαμε το σώμα μας για τις φυσικές προκλήσεις που θα συναντήσουμε στο βουνό. Ανοίξαμε τις ψυχές μας στο βουνό, στην ιστορία, την κουλτούρα και το τελετουργικό που συνοδεύουν την ορειβασία. Είμαστε μια ομάδα, θα  ανακαλύψουμε από κοινού τη συνεργία μας και μαζί θα προχωρήσουμε προς την κορυφή."

 Περί τίνος πρόκειται; Δες εδώ.

Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;

Αν κάνω ποτέ παιδιά δεν ξέρω αν θα τους ενθαρρύνω ή όχι να πιστέψουν στον Άη-Βασίλη. Ξέρω όμως ότι θα τους πω να μην πιστέψουν κανέναν που θα τους πει "αυτό δεν θα το καταφέρεις ποτέ". Και θα τους βάλω να δουν το εξής video: Randy Pausch Last Lecture: Achieving Your Childhood Dreams.

 

(είναι στα αγγλικά, χωρίς υπότιτλους, κρατάει πάνω από μια ώρα αλλά θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο)

 Περί τίνος πρόκειται; Δες εδώ.

Au-delà de la Vengeance

Πηγαίνοντας πέρα από την εκδίκηση. Αυτή είναι μια ιστορία που με συγκλόνισε. Δεν έχω παιδιά, δεν μπορώ να μπω στη θέση καμιάς μάνας. Λένε όμως ότι το πιο οδυνηρό πράγμα που μπορεί να συμβεί σε άνθρωπο είναι να χάσει το παιδί του. Αυτή είναι η ιστορία μιας μάνας που δολοφόνησαν το παιδί της και όχι απλά άντεξε τον πόνο κι έμεινε στα σύγκαλά της αλλά συγχώρεσε τον φονιά του παιδιού της σε τέτοιο βαθμό που αυτός τη θεωρεί τώρα δεύτερή του μάνα. Έμαθα γι’αυτήν χάρη στο ντοκιμαντέρ των Nathalie Rossetti και Turi Finocchiaro «Au-delà de la Vengeance». Το ντοκιμαντέρ παρακολουθεί όλη την πορεία της συγχώρεσης μέχρι την τελευταία επίσημη τελετή συμφιλίωσης μεταξύ των δύο οικογενειών. Αυτό που το κάνει πιο συγκλονιστικό είναι ότι αυτή η μάνα δεν πάλεψε μόνο με τον εαυτό της αλλά με όλη την τοπική κοινωνία, συμπεριλαμβανομένων και των αδερφών του δολοφονημένου παιδιού της. Το εθιμικό δίκαιο απαιτούσε εκδίκηση. Αυτό ο δολοφόνος το ήξερε και για χρόνια ζούσε σαν φυγάς. Τα αδέρφια τον έψαχναν για να τον σκοτώσουν. Απέρριπταν τις εκκλήσεις της μάνας για συγχώρεση σαν προσβολή στη μνήμη του αδερφού τους. Για να σεβαστούν τη μνήμη του και να μείνουν με καθαρό κούτελο στην κοινωνία έπρεπε να σκοτώσουν τον φονιά. Αυτά είχε να παλέψει η μάνα και τα κατάφερε. Πήγε κόντρα σε ένα ολόκληρο κατεστημένο με τον προσωπικό της πόνο παραμάσχαλα. Και μεταμόρφωσε την ίδια και όλους τους εμπλεκόμενους και τώρα δρα σαν πρέσβειρα προσπαθώντας να πείσει μάνες σε αντίστοιχη κατάσταση να συγχωρέσουν κι αυτές.  

(Και πάλι οι συνθήκες βοηθάνε. Σύμφωνα με το ντοκιμαντέρ, η Αλβανία στην προσπάθειά της να ενταχτεί στην Ευρωπαική Ένωση προσπαθεί να σταματήσει τις βεντέτες.)

Εδώ μπορείτε να βρείτε πληροφορίες για το ντοκιμαντέρ και τους δημιουργούς του.

Περί τίνος πρόκειται; Δες εδώ.

Life on wheels

Έμαθα για τον Jody McIntyre από αυτό το βίντεο: BBC Jody McIntyre interview

Εντυπωσιάστηκα. Από τη συγκρότησή του, το θάρρος του, την αλληλέγγυα στάση του, τον αυτοσεβασμό του. Αν ήθελε δικαιολογίες για να κάτσει στ’αυγά του είχε πολλές και κανένας δεν θα του έλεγε και τίποτα. Αντ’αυτού ζει τη ζωή του στην πρώτη γραμμή.

Αντιγράφω από το μπλοκ του:

First they said I’d never walk or talk,
Then they said I’d never read or write,
Or even if I spoke it wouldn’t make sense,
And I’d never learn to ride my bike,

They said I, couldn’t go to a normal school,
Even though I could, shouldn’t walk cos I might fall,
They said you’re better off in a wheelchair,
They said live driven by your own fears,

Then they said I could walk but not run,
They said participate, but don’t have fun,

They said listen to pop and rock but not hip-hop,
Write on your laptop but don’t write poetry,
Read trashy magazines not your history,
Don’t seek the truth, just copy the TV,

Then they said don’t travel the world,
There’s nothing to be seen and nothing to be heard,
Don’t go on your own, you’ll never manage that,
And if you do, then you’ll never get back,

And when I got back, they said settle down,
Time for a normal life, don’t let em down,
Go to uni, get money,
Don’t complain, life’s the same, and it’s never gonna change,

Don’t dissent against the war in Iraq,
Don’t ask the soldiers when they’re coming back,
Don’t oppose apartheid in Israel,
South Africa’s fine, but this is a whole nother deal,

They said it’s OK to protest, but don’t be violent,
Say what you like, I’ll never be silent.

 Περί τίνος πρόκειται; Δες εδώ.

Ένα δύσκολο όχι

Η Rekha Kalindi όταν ήταν 13 ετών είπε στους γονείς της ‘όχι’. Όχι, δεν δέχομαι να παντρευτώ σε αυτή την ηλικία, θέλω πρώτα να τελειώσω το σχολείο. Της κόψανε το φαγητό και το νερό για να την εξαναγκάσουν. Οι γονείς της δεν είναι τέρατα, είναι όμως πάρα πολύ φτωχοί και ζούνε σε μια τοπική κοινωνία που έχει βρει αυτή τη λύση για να τα φέρνει βόλτα. Όλοι αυτό κάνουν. Η Rekha Kalindi επέμεινε και κέρδισε, οι γονείς της υποχώρησαν. Το παράδειγμά της ενέπνευσε και συνεχίζει να εμπνέει και άλλες νεαρές Ινδές. Τα ‘όχι’ πολλαπλασιάστηκαν. Βοήθησαν και οι συνθήκες, το κράτος επισήμως έχει απαγορεύσει αυτούς τους γάμους. Η Rekha Kalindi βραβεύτηκε από την πρόεδρο της Ινδίας για τη στάση της, το παράδειγμά της διαδόθηκε. Μπορείτε να βρείτε ένα σχετικό δημοσίευμα στην Washington Times. 

Οι συνθήκες ήταν ώριμες. Ίσως κάποιες άλλες Ινδές να’χαν τολμήσει νωρίτερα να πούνε και αυτές όχι αλλά να μην τα κατάφεραν. Δεν ελέγχουμε απαραίτητα τα αποτελέσματα των πράξεών μας, δεν παύουμε όμως να ελέγχουμε τις πράξεις μας.

 Περί τίνος πρόκειται; Δες εδώ.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι

Και δεν χρειάζεται να δίνουμε όλοι τιτάνιες μάχες, στον καθένα μας έλαχε άλλος ρόλος. Μπορεί να μας έτυχε να’μαστε φύλακες μιας πόρτας ήδη ανοιχτής και η δουλειά μας να είναι να τη φυλάμε να μην κλείσει. Ζούμε σε μια χώρα που η εκπαίδευση είναι δημόσια και δωρεάν. Αν καταλήγει σιγά σιγά να μην είναι δωρεάν ή στη χειρότερη να μην είναι καν εκπαίδευση είναι γιατί πολλοί από αυτούς που τους έλαχε να κρατάνε αυτή την πόρτα ανοιχτή εγκατέλειψαν το πόστο τους. Και η πόρτα κοντεύει να κλείσει. Διάβασα πριν κάποιο καιρό το παρακάτω άρθρο για έναν άνθρωπο που έκανε καλά τη δουλειά του. Τόσο απλό και συνάμα τόσο δύσκολο. Είναι δύσκολο αλλιώς θα το κάναμε όλοι μας. Δεν το κάνουμε όχι γιατί είμαστε ζώα αλλά γιατί μας είναι δύσκολο. Ας πάρουμε παράδειγμα από ανθρώπους που το καταφέρνουν κι ας το κάνουμε κι εμείς. Και ας μην ξαναπούμε «αφού έτσι κάνουν όλοι». Γιατί δεν είναι αλήθεια, δεν κάνουν όλοι έτσι.

Αντιγράφω από το site της Καθημερινής (Ημερομηνία δημοσίευσης :02-10-10):

 

Όσο υπάρχουν άνθρωποι

Tης Μαριας Κατσουνακη

Η Ματίνα ήταν φιλόλογος σε δημόσιο γυμνάσιο, σε μια μέση, μάλλον υποβαθμισμένη περιοχή της Αθήνας. Oπως πολλοί άλλοι συνάδελφοί της, σηκωνόταν κάθε πρωί για να ασκήσει το λειτούργημά της, με αγωνία και έγνοια για το μάθημα, έριχνε μάλιστα και μια τελευταία ματιά στο βιβλίο πίνοντας τον πρωινό καφέ της. Τα βράδια και οι μέρες της δεν θα τροφοδοτούσαν ποτέ ένα δημοσιογραφικό αφήγημα, δελτίο ειδήσεων ή στήλη περιοδικού. Ηταν ένας μέσος, κανονικά εργαζόμενος, έντιμος άνθρωπος, με υψηλό αίσθημα ευθύνης, ευαισθητοποιημένος κοινωνικά, με σταθερές απόψεις για τον κλάδο της και τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, τις οποίες απόψεις υπερασπιζόταν με σθένος. Ηταν ήσυχη, απόλυτα νομοταγής, εντελώς ξένη στο μοντέλο «τα λεφτά τα φάγαμε όλοι μαζί». Ενας συνεπής, δοτικός δημόσιος λειτουργός, με μόνη απασχόληση το σχολείο, χωρίς αφορολόγητα επιπλέον ιδιαίτερα μαθήματα, που έβλεπε τον μισθό του να συρρικνώνεται, κάποιους συναδέλφους της να αγκομαχούν και κάποιους όχι. Ηταν μέλος μιας ανώνυμης, ευσυνείδητης, αξιοπρεπούς, προβληματισμένης –όχι προβληματικής– κοινότητας (δεν έχει καταμετρηθεί και ούτε πρόκειται να καταμετρηθεί ποτέ), που αποτελεί τη στέρεη ραχοκοκαλιά κάθε κοινωνίας.

Την περασμένη Τετάρτη, μια μέρα όπως κάθε μέρα, η Ματίνα ετοιμαζόταν για το σχολείο της, αλλά όλα έμειναν στη μέση. Πέθανε από ανακοπή στα 53 της. Δεν θα μείνουμε στον θάνατο ούτε στον θρήνο της οικογένειας, των φίλων, των συναδέλφων της. Οι ανατροπές, το στιγμιαίο πάγωμα της ζωής, η απροκάλυπτη όψη του τραγικού δεν λείπουν από το βιογραφικό κανενός (σχεδόν). Στην κηδεία της, το νεκροταφείο πλημμύρισε (δεν είναι σχήμα λόγου) από μαθητές. Εφηβους με μαύρα μπλουζάκια, που κρατούσαν ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στο χέρι. Διέσχισαν τη μισή Αθήνα για να φτάσουν από τη γειτονιά τους στο A΄ Nεκροταφείο. Αυτά τα παιδιά, της απαξιωμένης δημόσιας εκπαίδευσης, Ελληνες και αλλοδαποί μαζί, πορεύθηκαν σεβαστικά, συντεταγμένα, θλιμμένα, επιβάλλοντας, με αξιοζήλευτο ήθος, μεταξύ τους, την τάξη. Eνα κινητό που χτύπησε μέσα στην εκκλησία παραλίγο να προκαλέσει σύρραξη από τους γύρω ομηλίκους. Μαθητές γυμνασίου και λυκείου, μαζί, αποχαιρέτισαν την καθηγήτριά τους με λίγα λόγια. Αυτά που ήξεραν και μπόρεσαν να πουν. Καλογραμμένα, λίγο αμήχανα και τρακαρισμένα, μίλησαν για το ταξίδι, τη μνήμη που δεν χάνεται, την αγάπη και τη γνώση που κερδήθηκαν, ζέσταναν και ακολουθούν. Στο τέλος, οι φωνές τους έσπασαν, μαζί με τη φωνή της καθηγήτριας και φίλης με την όποια έπεσε η αυλαία.

Η παρουσία των μαθητών ήταν καταλύτης. Εδωσαν στη ζωή και στον θάνατο το μερίδιο που τους αναλογεί. Στο ύστατο «αντίο» ενός ανώνυμου εκπαιδευτικού κλείδωσε μια σχέση που αθόρυβα και επίπονα οικοδομήθηκε και θα εξακολουθεί να οικοδομείται. Μια σχέση ειλικρίνειας, διαθεσιμότητας, αφοσίωσης. Οσο υπάρχουν άνθρωποι, όσο υπάρχουν καθηγητές και δάσκαλοι που αφήνουν χνάρι, θα ξέρουμε πού να στραφούμε, τι να σκεφτούμε όταν η πολιορκία στενεύει και οι απώλειες πυκνώνουν.

Κάθε Ματίνα που φεύγει δεν χάνεται.

 Περί τίνος πρόκειται; Δες εδώ.