Ναι, έχουμε δουλειά μπροστά μας για να γίνουμε άνθρωποι. Αλλά είμαστε μικρά παιδιά, έστω βρέφη, όμως όχι τέρατα. Μαθαίνουμε και μέχρι να μάθουμε πληγώνουμε τους εαυτούς μας αλλά και τους άλλους, κάνουμε τη ζωή ένα μαρτύριο για μας και για τους άλλους. Αναπόφευκτο. Το μωρό θα κάνει εμετό στον ώμο του γονιού και το νήπιο θα πέσει πολλές φορές μέχρι να μάθει να στέκεται στα δυο του πόδια. Δεν είμαστε όμως ασχημόπαπα, είμαστε κυκνάκια.
Ένα από τα μεγαλύτερα κακά που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας και στους γύρω μας είναι να πιστέψουμε ότι ο άνθρωπος (ή οποιοδήποτε υποσύνολό του) είναι κακιά ράτσα.
Η ψυχή μας σφίχτηκε όταν μας μάθαν αυτό το ‘ποίημα’. Αλλά το κατάπιαμε σαν πικρό φάρμακο. Γίναμε ‘ρεαλιστές’, αντιμετωπίσαμε την πραγματικότητα ‘όπως είναι’. Ήμουν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού όταν άκουσα τον πατέρα μου ένα βράδυ να λέει παρακολουθώντας τις ειδήσεις «πω πω τον παλιόγερο». Σφίχτηκα. Λίγα δευτερόλεπτα μετά συνειδητοποίησα ότι κοιτούσε το μετεωρολογικό δελτίο και είχε πει «πω πω τον παλιόκαιρο». Ανάσανα. Σφίχτηκε ολωνών σας η ψυχή όταν καταπίνατε αυτό το φάρμακο. Πείτε μου τώρα, σας γιάτρεψε από τίποτα; Άξιζε τον κόπο;
Κατά τη γνώμη μου αυτό είναι που μας ρημάζει. Μας έχει δέσει χειροπόδαρα. Δεν προχωράμε ούτε εμείς ούτε αφήνουμε τους άλλους να προχωρήσουν.
Λένε ότι “Όταν φέρεσαι στους ανθρώπους σαν να ήταν καλύτεροι από αυτό που είναι, τότε τους βοηθάς να γίνουν καλύτεροι απ’ό,τι είναι.” Ε, λοιπόν, εμείς κάνουμε το ακριβώς αντίθετο.
Στην Ελλάδα, μιας και αυτή έτυχε να είναι η χώρα μου και αυτή γνωρίζω καλύτερα, αυτό το ποίημα έχει γίνει ο εθνικός μας ύμνος. Τα παιδιά στην Ελλάδα εκπαιδεύονται σαν να πρόκειται να βγούνε στη μάχη. «Εκεί έξω είναι ζούγκλα». «Μην έχεις εμπιστοσύνη σε κανέναν». «Εσύ την πάρτη σου να κοιτάς, δεν θα το κάνει κανένας άλλος για σένα». Προετοιμάζονται να περιμένουν τα χειρότερα. «Πού μωρέ, στην Ελλάδα; Δεν βλέπεις τι γίνεται;». Άρα: Στόχευσε χαμηλά, αρκέσου στα σίγουρα, παίξε με τους κανόνες. «Και πάλι καλά να λες».
Και σαπίζει μέσα μας το αχρηστευμένο δυναμικό μας. Και ρημάζει η ψυχή μας γιατί αυτή άλλα ποθεί. Ποιότητα, ομορφιά, αλληλεγγύη.
Οι φαύλοι κύκλοι δεν σπάνε εύκολα. Θέλει τολμηρούς που θα πάνε ενάντια στο ρεύμα. Και ίσως φάνε το κεφάλι τους. Ανοίγουν όμως δρόμους. Θα ακολουθήσουν κι άλλοι πιο εύκολα την επόμενη φορά. Αρκεί το παράδειγμα αυτών να γνωστοποιείται. Τα blogs έχουν συνεισφέρει κατά πολύ σε αυτό. Με αυτό το blog επιδιώκω να συνεισφέρω κι εγώ από τη μεριά μου.
Σας καλώ να αναρτείτε εδώ παραδείγματα, περιστατικά, ιστορίες ανθρώπων που πάνε κόντρα στο ρεύμα. Που δεν φάγαν το παραμύθι, ούτε για τον εαυτό τους ούτε για τους άλλους. Και πάνε κόντρα στη λογική του "αφού έτσι κάνουν όλοι", "έλα μωρέ τώρα τι σε νοιάζει", "πού να τρέχω τώρα". Γιατί υπάρχουν. Και αυτό είναι το κυρίαρχο μήνυμα αυτού του blog. Υπάρχουν και πάω και στοίχημα ότι είναι πάρα πολλοί. Περιμένω από σας να τους ανακαλύψω. Άνθρωποι που κάνουν τη δουλειά τους με μεράκι και ψυχή, άνθρωποι που νοιάζονται για τον διπλανό τους, άνθρωποι που ρισκάρουν και κυνηγάνε τα όνειρά τους με δουλειά, επιμονή και αισιοδοξία, άνθρωποι που στέκονται ασπίδες ή βατήρες εκκίνησης για άλλους ανθρώπους.
Θα ήθελα αυτό το blog να γίνει η φωνή αυτών που ωφελήθηκαν, εμπνεύστηκαν, βοηθήθηκαν από αυτούς. Για να αναθαρρήσουν οι ίδιοι και να συνεχίσουν τον αγώνα τους αλλά κυρίως για να αναθαρρήσουμε εμείς και να προσπαθήσουμε να βαδίσουμε στα χνάρια τους.
Γιατί η πραγματικότητα δεν σε αναγκάζει να γίνεις κυνικός/οργισμένος/υποταγμένος /θύμα/θύτης/… Η πραγματικότητα δεν σε αναγκάζει να γίνεις τίποτα. Είναι επιλογή σου. Και αν θέλουμε να λέμε ότι είμαστε ρεαλιστές πρέπει να δούμε την πραγματικότητα έτσι όπως είναι. Δηλαδή και με τα καλά της. Κι ας μην μας βολεύει. Γιατί στην τελική είναι βολικό να είναι όλοι χειρότεροί σου. Ας κοιτάξουμε και τους καλύτερούς μας, ας δούμε πώς επέλεξαν αυτοί να βιώσουν την πραγματικότητα που τους έλαχε και ας εμπνευστούμε και ας παρακινηθούμε από αυτούς.
Μέχρι να αρχίσω να λαμβάνω δικά σας μηνύματα θα αναρτώ ιστορίες ανθρώπων που έχουν αγγίξει εμένα. Άνθρωποι μορφωμένοι ή αμόρφωτοι, νέοι ή ηλικιωμένοι, πλούσιοι ή φτωχοί, με εξουσία ή χωρίς. Δεν εξαιρείται κανένας. Το κοινό αυτών των ανθρώπων είναι ότι πήγαν πιο μακριά και παρέσυραν μαζί τους κι άλλους. Με συγκίνησαν και με ενέπνευσαν γιατί μου δείξαν την ομορφιά και τη δύναμη που κουβαλάει η ανθρώπινη ψυχή. Σ’αυτή την ομορφιά και τη δύναμη είμαστε όλοι επιρρεπείς. Σαν τα ηλιοτρόπια και οι άνθρωποι ψάχνουν να κοιτάξουν προς τον ήλιο.
Αν έχετε παρόμοιες ιστορίες, αν θέλετε να ευχαριστήσετε έναν άνθρωπο που χωρίς να σας ξέρει σας στάθηκε όταν το χρειαζόσασταν, έναν επαγγελματία που κάνοντας σωστά τη δουλειά του σας έκανε τη ζωή πιο εύκολη, να αποτίσετε φόρο τιμής σε έναν άνθρωπο που η δύναμη και η καλοσύνη του σας έκαναν να πάρετε κουράγιο και να προσπαθήστε κι εσείς για το καλύτερο στείλτε τες μου στο lengkw@gmail.com κι εγώ θα τις δημοσιεύσω. Θέλω να φτιάξουμε παρέα ένα blog που θα μας θυμίζει ότι ανάμεσάς μας κυκλοφορούν υπέροχοι άνθρωποι, ότι όχι, δεν είναι όλοι σκάρτοι. Και ότι ναι, αξίζει να βάζουμε τα δυνατά μας γιατί είναι σπουδαίο να είσαι χρήσιμος στους άλλους. Και ότι ναι, μπορούμε, γιατί είμαστε κυκνάκια και όχι ασχημόπαπα.
