Έτσι μου την περιέγραψαν, δεν την έχω γνωρίσει. Τον περασμένο Μάρτιο η αδερφή μου εγχειρίστηκε από καρκίνο και πέρασε 5 μήνες κάνοντας εντατική χημειοθεραπεία. Η αδερφή μου είναι άτομο με νοητική υστέρηση. Δεν δεχόταν πάντα εύκολα την πολύωρη θεραπεία. Μια μέρα στο νοσοκομείο είχε πεισμώσει, δεν καθόταν με τίποτα. Πάμε σπίτι, έλεγε στους γονείς μου, πάμε σπίτι. Δημιουργήθηκε θέμα, οι νοσοκόμες δεν ήξεραν τι να κάνουν. Εκείνη τη στιγμή έτυχε να περνάει απ’έξω μια κοπέλα, επισκέπτρια σε συγγενικό της πρόσωπο που νοσηλευόταν. Αντιλήφθηκε τη φασαρία, μπήκε μέσα στην αίθουσα και όταν κατάλαβε τι συνέβαινε πλησίασε την αδερφή μου και της είπε: «Θες να γίνουμε φίλες;» «Ναι», είπε η αδερφή μου. Και τότε αυτή η κοπέλα έβγαλε από τον καρπό της μία αλυσίδα που φορούσε και την πέρασε στον καρπό της αδερφής μου. Η αδερφή μου για μήνες δεν την έβγαζε ούτε όταν πήγαινε για ύπνο. Την ευχαριστώ από καρδιάς κι ας μην την έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Θα μπορούσε να έχει πει «Έλα μωρέ, τι σε νοιάζει». Δεν το είπε.
Περί τίνος πρόκειται; Δες εδώ.
Περί τίνος πρόκειται; Δες εδώ.
